دلتنگی عنوان ندارد ..

.

 امشب که داشتم برمیگشتم به منزل . توی پیاده روی خلوت و تاریک ، انتهای خیابان طباطبائی روی
خروارها برگ درخت  یک لحظه به زیر چاکمه خودم نگاه کردم و انبوه برگ ها …. و
ناگهان به ذهنم رسید :
.

 وَ مَا تَسْقُطُ مِن وَرَقَةٍ إِلاَّ یَعْلَمُـــ هَا

.

شاید قانع شدم که او اگر امار برگهای افتاده را دارد حتمن آمار دل من را هم دارد . دیشب انسان خوبی با توجه به رد تماسهای مکررم اصرار داشت حرف بزند تا شاید در موضوعی قانعم کند . حدود یکساعت و شاید چهل و پنج دقیقه برایم حرف زد ( ادم مومنیست ) اما قانع نمیشدم و سکوت سنگین اتاقم و صدای شعله بخاری و سردی پنجره مشرف به خیابان که پشت ان ایستاده بودم و نگاههای ممتدم به خلوتی کوچه … حرفهایش را فقط گوش میدادم و سکوت و سکوت و س .. ساعت از نیمه گذشته بود ……………. امشب شاید پیام بدهم حق با شماست جوابهای خدا به بنده اش غیر مستقیم میرسد . امشب پیام در و دیوار شهر ما برای من این بود :
.
وقتی او آمار برگهای افتاده را دارد ، حتمن آمار دل من را هم دارد ..

دلتـنگی
هـــــای
مـــــــن
نــــــــه
عــــنوان
دارد
نـــــــــه
جــــــای
نـــــــظر
………….